Forever – is composed of Nows – BY EMILY DICKINSON Forever – is composed of Nows – ‘Tis not a different time – Except for Infiniteness – And Latitude of Home – From this – experienced Here – Remove the Dates – to These – Let Months dissolve in further Months – And Years – exhale in Years – Without Debate – or Pause – Or Celebrated Days – No different Our Years would be From Anno Dominies –
If only we were able to truly stay in the now, in the present, to be present. Think of all the minutes, hours, days, years, that have passed while you were elsewhere, in your mind or in your phone.
A friend recently told me about the experience of recovering taste and smell after having COVID. She was delighted when the sweetness of banana was apparent on her tongue, or when she could faintly smell her boyfriend’s cologne. How we miss these things when they are taken from us, but we also miss them when we take ourselves away from them!
This morning I went to the mountain near my home. The earth was damp, one of my most beloved smells, and the pines were sending their sweet scent to dance with it. The birds were welcoming the day and spring. And the little poppies, with their audacious red petals were slowly emerging in the dewy green grass. I thought of her, as I allowed my senses to really take all this beauty in. I was just there…being.
I’ve always loved taking my time with sensual information – blocking out other sounds to really hear a bird, taking my time eating a delicious forkful of food, really taking in the feel of my daughter’s soft skin as we play with our fingers. The more I practice staying with these sensations, the clearer they become.
In therapy, meditation, and yoga, we are working on this aspect of being. How to stay with what is. This isn’t only a practice for managing difficult emotions (as is often the case in therapy or meditation) it’s a practice for living! So many clients and students are surprised at how challenging it is to be even with the happy emotions!
We really are so distracted, this can’t be said enough. We live in cement boxes and stare at pixels for a lot of our day. Images change so quickly… but life – in the present – is slow! And we can slow it down, so that our senses can play and enjoy, as they operate at a different pace from our speedy mind.
We can learn to slow down; all it takes is commitment, intention, and practice. Even 10 minutes a day.
Commit to 10 minutes a day of conscious awareness. Take the time out in a quiet space, and – either with a sound cue (like a specific song or guided procedure) or in silence – notice your body and breath. This breath is your companion, in every moment of your life, until the very last one. Do it every day for 10 minutes.
Just sit and watch. Watch as you breathe, come back to your posture, whatever it is, become aware of the sensations in your heart, stomach, arms, legs… It’s not about ‘doing’ something, it’s really just being. If you do feel like some guidance would help you get started, check this guided returning, or just put on a piece of music like this. Make sure the music has no words and that it won’t bring up any emotions, the point is to be with what is right now.
As you do this, the blurriness of life clears up. As my Zen teacher Hyon Gak Sunim says, it’s like we live in a speeding car, looking out the window, everything is blurry – and the amount of blur is directly related to the amount of speed! Once we learn to slow down, our nervous system relaxes and we’re able to be more and more present. Then scenery is available. Life is now available.
Μακάρι να μπορούσαμε να μένουμε με ευκολία στο τώρα, στο παρόν, στην παρουσία. Πόσα λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια περνάνε ενώ είμαστε αλλού, στο μυαλό μας ή στην οθόνη μας.
Μια φίλη μου περιέγραφε τελευταία την εμπειρία της επανάκτησης της όσφρησης και γεύσης ύστερα από τον COVID. Περιέγραφε τη χαρά που ένιωθε όταν άρχισε να πιάνει πάλι τη γλυκύτητα της μπανάνας ή όταν άρχισε να μυρίζει αμυδρά την κολόνια του φίλου της. Πως μας λείπουν όλα αυτά όταν τα χάνουμε, ή όταν εμείς χανόμαστε από αυτά!
Σήμερα το πρωί έκανα μια βόλτα στο βουνό. Ήταν νωπό το χώμα, μια αγαπημένη μου μυρωδιά, τα πεύκα εξέπεμπαν και αυτά τη γλυκιά τους αύρα και ο χορός των δύο ήταν μαγευτικός. Τα πουλάκια καλωσόριζαν την ημέρα και την άνοιξη. Και η μικρές παπαρούνες, με το τολμηρό τους κόκκινο ξεπρόβαλαν περήφανα στην πάχνη του καταπράσινου γρασιδιού. Μου ήρθε η φίλη στο νου, όσο άφηνα τις αισθήσεις μου ελεύθερες να απορροφήσουν όλη αυτή την ομορφιά. Απλά στάθηκα για λίγο… παρούσα.
Από παιδί απολάμβανα το χορό των αισθήσεων – βάζοντας άλλους ήχους στο φόντο ώστε να ακούσω καθαρά το τραγούδι κάποιου πουλιού, απολαμβάνοντας τη γεύση ενός γευστικού φαγητού ή την αίσθηση του δέματος της κόρης μου όσο παίζουμε με τα δάχτυλα μας. Όσο ‘εξασκούμαι’ στις αισθήσεις, τόσο ξεκαθαρίζουν.
Στη θεραπεία, στο διαλογισμό και στη yoga, εξασκούμε αυτή τη διαδικασία του να ‘είμαι’. Στο να μένουμε με αυτό που υπάρχει τώρα. Δεν είναι μόνο να μένουμε με τα δύσκολα (που συχνά είναι η έμφαση στη θεραπεία και στο διαλογισμό), είναι μια πρακτική του να ζω! Πόσοι θεραπευόμενοι και μαθητές μένουν έκπληκτοι όταν αντιλαμβάνονται τη δυσκολία τους να μείνουν και με τις ευχάριστες αισθήσεις ή συναισθήματα!
Η προσοχή μας, πλέον, είναι πραγματικά σκορπισμένη! Κατοικούμε σε τσιμεντένια κουτιά και κοιτάμε ψηφιακές κουκίδες όλη μέρα. Οι εικόνες αυτές αλλάζουν τόσο γρήγορα… αλλά η ζωή στην πραγματικότητα – του τώρα – είναι αργή! Μπορούμε να την επιβραδύνουμε και συνηδειτά, ώστε να δίνουμε τη δυνατότητα στις αισθήσεις μας να απολαμβάνουν, εφόσον λειτουργούν με διαφορετική ταχύτητα από τον βιαστικό μας νου.
Μπορούμε να επιβραδύνουμε την εμπειρία μας. Χρειάζεται μια μορφή δέσμευσης, πρόθεσης και εξάσκησης. Έστω για 10 λεπτά την ημέρα.
Δοκίμασε να δεσμευτείς μόνο για 10 λεπτά καθημερινά στη συνειδητή παρουσία. Βρες ένα ήσυχο σημείο, είτε ακούγοντας κάποια καθοδήγηση ή με ένα αγαπημένο κομμάτι μουσικής, ή απλά στη σιωπή, και παρατήρησε το σώμα σου και την αναπνοή σου. Η αναπνοή σου είναι η πιο σταθερή συντροφιά σου σε κάθε στιγμή της ζωής σου, μέχρι την τελευταία.
Εκπαιδεύσου στην παρουσία σου, 10 λεπτά καθημερινά.
Αυτή η διαδικασία δεν είναι ούτε ιερή ούτε δύσκολη. Δεν θα φωτιστείς ή θα γίνεις κάτι άλλο – καλύτερο – από αυτό που είσαι (και αν αυτός είναι απώτερος σκοπός σου, αυτό είναι ακόμα ένα σύμπτωμα του τραύματος). Κάντο κάθε μέρα για 10 λεπτά.
Απλά μείνε και δες. Δες την αναπνοή, δες τη θέση σου, όπως και να είναι – δεν χρειάζεται να ‘διορθώσεις’ κάτι. Νιώσε τις αισθήσεις στην καρδιά, στο στομάχι, στα χέρια στα πόδια… δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι, απλά μείνε στο είμαι. Εάν προτιμάς να ξεκινήσεις με λίγη καθοδήγηση, μπορείς να ακολουθήσεις αυτήν, ή να βάλεις ένα μουσικό κομμάτι χωρίς λόγια όπως αυτό. Καλό είναι η μουσική να είναι ουδέτερη και να μην επηρεάζει την εμπειρία σου επιβάλλοντας κάποιο συναίσθημα.
Όσο εξασκείσαι σε αυτό, η θολούρα της ζωής ξεκαθαρίζει. Όπως λέει συχνά ο δάσκαλος μου στο Ζεν, ο Hyon Gak Sunim: Είναι σαν να ζούμε μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει, κοιτόντας έξω από το παράθυρο όλα είναι θολά – και το πόσο θολά είναι άμεσα σχετιζόμενο με το πόσο γρήγορα ζούμε! Εάν μάθουμε να επιβραδύνουμε την εμπειρία μας, τότε ηρεμεί το νευρικό σύστημα και έχουμε τη δυνατότητα της παρουσίας. Τότε βλέπουμε τη θέα, βλέπουμε και τη ζωή.
